woensdag 21 oktober 2015

Pech.

Op dinsdag ga ik altijd naar de manege om paard te rijden. Ik kan nog op een paard zitten en het paard met de teugels (meestal) laten doen wat ik wil maar ik kan hem niet aansporen met mijn benen. Daarvoor zijn mijn beenspieren te zwak. Nee, mijn spieren zijn eigenlijk niet te zwak maar mijn hersenen sturen mijn spieren van mijn benen niet goed meer aan. Maar ja dat is z'n lange uitleg en als ik het zo uitleg denken mensen vaak dat ik iets aan mijn hoofd mankeer en dat betekend dan dat ik waarschijnlijk ook psychische niet in orde ben. Dus meestal zeg ik dat mijn spieren het niet goed doen. Dat is wel zo gemakkelijk.

Ik rijd altijd op hetzelfde paard en dat is Bart een oud manneke die net zo eigenwijs is als zijn ruiter. Maar de goedheid zelf is net als zijn ruiter. hahahaha.

Maar dat wou ik niet vertellen. Ik was onderweg naar Bart op mijn scootmobiel en ik dacht hé mijn rechterarm is vandaag niet helemaal zoals het moet zijn. Ik had bijna de kracht niet om het stuur recht te houden. Nu heb ik het weekend erg veel gehaakt, kijk maar eens hier,  lekker bij de buis en ik dacht dat het daar door kwam. Maar het stuur begon steeds meer te trekken en ik was blij dat ik even kon stoppen bij het stoplicht. Meestal ben ik daar helemaal niet zo blij om.
Het licht sprong op groen en ik gaf gas. Nu begon mijn scoot heel erg te hobbelen. Nu had gelijk in de gaten dat dit niet klopt en ternauwernood kwam ik de grote weg over en veilig op naast fietspad kwam ik tot stilstand.  "chips" dacht ik. Ik heb geen telefoon bij me. Ik zag waarschijnlijk zo hulpeloos om me heen en het zal er ook wel erg raar uitgezien hebben z'n dame op de scootmobiel die al hobbelend de straat over steekt en gelijk het grasveld in dook,  dat er een jonge dame op me af kwam en vroeg of het goed met me ging. Ja, het ging met mij goed maar niet met mijn scoot en ik heb ook niks bij me.

Ik vroeg haar of ik haar telefoon even mocht gebruiken en gelukkig mocht dat.
Wat een schat hé. En dan zeggen ze dat je jongelui van tegenwoordig alleen maar met zichzelf bezig zijn. Ik was wel even van mijn padje af hoor en ik sprong van de hak op de tak in het gesprek. Ik hoop maar een ding dat ik de jongedame genoeg bedankt heb. vond het zo lief.
Tja want als niemand je helpt en ik had de telefoon niet bij me omdat de accu weer eens op was. Dan sta je daar en ik kan niet even naar het dichtstbijzijnde huis lopen om hulp te vragen.
Ik voelde me behoorlijk afhankelijk en dat is geen fijne positie om in te zitten.


Ik kreeg een keuzemenu te  horen en moest een keuze maken, op mijn eigen telefoon vind ik dit al lastig laat staan die van een ander dus weer hulp vragen. Gelukkig was de jonge dame bereid om me verder te helpen en eindelijk na een aantal keuzes kreeg ik de telefoniste aan de lijn. er zou zo spoedig als mogelijk hulp komen. gelukkig maar. en die kwam  na ongeveer 20 minuten wachten. Er zat een enorme doorn in mijn voorwiel en de band was lek.  Die werd vervangen.
Ik vroeg de meneer nog of ik even op de rand van zijn bus mocht gaan zitten want ik kan gewoon niet zo lang staan. Dat mocht en toen zei hij dat hij al eens gevraagd had om een klapstoel o.i.d. in de bus te krijgen om mensen te laten zitten omdat zij altijd met gehandicapte mensen werken. Tja een hele goede suggestie maar dat was blijkbaar niet mogelijk.  Raar toch.
Goed de band werd vervangen en ik kon weer op pad.


Er was inmiddels al meer dan een uur versteken en de paardrijles was al voorbij dus ging ik naar huis en belde de manege dat ik pech onderweg had en daarom niet was komen opdagen.. Dat vonden ze wel fijn om te  horen want ik werd gemist. En omdat ik altijd bel om te laten weten als ik niet kan waren ze al ongerust.
De volgende keer toch maar beter opletten of mijn accu van de telefoon opgeladen is voor ik vertrek. Zeker nu mijn scootmobiel op leeftijd is en er volgens de monteur wel vaker mankementen kunnen voorkomen bij oudjes...
Ik hoop het neit want in die 10 jaar dat ik deze scoot rij heb ik nog nooit stil gestaan. Tot nu toe dan he...





3 opmerkingen:

  1. Wat een pech! gelukkig bestaan er nog vriendelijk en behulpzame mensen op de wereld....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ahhh... neeee..... Wat zonde van je wekelijkse paardrijd-verzetje!...
    Bijzonder knap van jou en Bart dat je nagenoeg zonder beendruk kunt rijden!
    Ik moest wel meteen aan die dameszadels van vroeger denken, waarbij de dames aan de kant waar hun benen niet hingen een soort van stok hadden. Natuurlijk niet om hun paard mee af te ranselen, maar om het paard aan te kunnen geven wat de bedoeling is.
    Hopelijk blijven de doorns voorlopig uit de buurt en laat jouw scoot jou niet meer in de steek.
    Lieve groetjes,
    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Er loopt iemand mee om het paard aan te sporen. Ik en Bart gaan dan ook alleen maar stapvoets. Mijn benen bungelen lekker...

      Verwijderen