dinsdag 3 februari 2015

Droom

Ik droomde vannacht dat de manege, waar ik paard rij een nieuw paard had aangeschaft. Dit klopt deels want er is een 30 oude pony naar een bejaardenopvang gegaan en voor dit trouwe dier zoeken ze nog een zeer lieve vervang(st)er.

mijn manege paard.
Het doom paard had ook een naam Joke. Ja hoe ik er op kom geen idee. En toen ik op de manege kwam mocht ik haar natuurlijk ook eens berijden. Geweldig natuurlijk dat wou ik wel. er was alleen een ding.. je moest omgekeerd, dus met je hoofd naar de staart op Joke rijden.

Het is nog geen 1 april dus het was geen grap. Joke wou het niet anders en omdat ze zo lief en betrouwbaar was hebben ze haar toch aangeschaft. Het was een hele belevenis en een enorme uitdaging. Dat kan je je wel voorstellen.

Tot zover de droom Ik onthoud dromen niet altijd maar dit bleef me bij. En ik geloof dat je droomt om zaken te verduidelijken of inzicht te geven in je leven. Het kan ook een voorspelling zijn of gewoon iets wat je moet verwerken.

Maar deze droom begreep ik eigenlijk niet. Of toch!
Ik rij  nu al z'n 6 jaar paard en ondanks dat ik het een prettig half uurtje vind op de rug van het paard en dit mijn enige vorm van beweging is zit er eigenlijk geen vooruitgang meer in. Erger.. ik wordt als maar stijver en heb steeds meer moeite om op het paard te komen.

De manege waar ik paard rij is helemaal ingericht op het paardrijden voor gehandicapten er zijn dan ook alle faciliteiten aanwezig om veilig op en van het paard te komen. Ik stap op het paard via een opstap. Ik hoef dan alleen maar mijn been over het paard te tillen en te gaan zitten. En na de les stap ik daar ook altijd af.

Een maal op het paard rij ik over de hoefslag rondjes door de manege. bij mooi weer gaan we een buitenrit maken, heerlijk vind ik dat. Maar zoals nu is het te drassig en wordt er binnen gereden over de hoefslag in stap en er loopt een medewerker van de manege naast het paard om hem aan te storen omdat ik dit zelf niet kan met mijn benen. Heel veel uitdaging zit daar dus niet in. Soms is het zelfs saai. Maar omdat ik het gezellig vind klets ik met de begeleider en sjokken we al keuvelend over de hoefslag.

En nu terug naar mijn droom. Joke het paard die mij een nieuwe uitdaging bied, namelijk het omgekeerd rijden. Dat is spannend, een uitdaging, iets nieuws....
Ik denk dat mijn onderbewuste mij duidelijk wil maken wat ik al een tijdje denk. Het is saai die eeuwige rondjes sjokken op de rug van het paard over de hoefslag. Na 6 jaar zit daar geen uitdaging meer in....

Uitdaging? 
En dan is er nog iets. Ik rijd niet alleen op die tijd maar met nog 2 ruiters. Er is een ruiter die een spierziekte heeft en zoveel vooruitgang boekt dat ze aan de lounge mag en haar pony zelfs in draf gaat. Deze ruiter is nog maar 2 maanden bezig. De andere ruiter is jong maar doet ook in galop allerlei stunts waar ik alleen maar van kan dromen.

Ik had dit niet gedacht van mezelf maar ik vind het moeilijk om lichamelijk het slechtste te zijn van het groepje . Ach zij sjokt alleen over de hoefslag en dat al jaren..... Nu ik omringt wordt met  mensen die mijn niveau ver ontstijgen heb ik het daar moeilijk mee.
Ik ben de sucses verhalen van anderen een beetje beu, hoe graag ik ook anderen vooruitgang gun. Het drukt mij dan nog eens heel duidelijk op het feit dat dit niet is weggelegd voor mij. En daar wordt ik erg verdrietig van.

Ik zal dit binnenkort eens aangeven in de les. Ben benieuwd wat ze  zullen zeggen en voor gaan stellen om mijn ritje door de bak toch iets uitdagender te maken en mijn gevoel van eigenwaarde een boost te geven.