Op een middag, zat ik ergens met een vriendin koffie te drinken, gezellig babbelend over van alles en nog wat en genieten van de lekkere appeltaart met slagroom. Ik ben een enorme liefhebber van appeltaart, ik bak ze erg graag, maar eet ze liever, hahaha. De liefde voor appeltaart gaat zo ver dat we die zelfs als bruidstaart hadden op onze bruiloft. Het is een van die dingen die mijn man en ik graag doen. Ergens lekker zitten en dan met koffie en appeltaart. Maar ik dwaal een beetje af.Naast ons zaten twee iets oudere dames, ik denk dat ze iets in de zeventig waren. We vingen flarden van hun gesprek op en het ging over de als maar duurder wordende zorg en dat mensen wel snel aanspraak maken op de voorzieningen die overal maar gratis te verkrijgen zijn.... En wat dat allemaal wel niet kost en dat zij dat moesten betalen. De zorg is zo duur en het kan allemaal wel wat minder. Je hoeft maar te kikken en er wordt weer een voorziening aangeboden. Dat kunnen die mensen toch zelf wel betalen, waarom moeten wij daar voor opdraaien! Zelf mankeerden ze ook van alles, maar ja er kwam niemand bij hun schoonmaken of hulp aanbieden. En dan al die mensen in die scootmobielen die hen van de sokken reden als ze in de stad een boodschapje gingen halen.. Klaag, klaag, mopper, mopper. Je hebt vast ook wel eens zo'n gesprek gehoord.
Goed, de appeltaart en koffie was op en we gingen nog verder winkelen, dus ik haal de rem van mijn rolstoel en rol langs de dames. Je had hun gezicht eens moeten zien.... Ze waren stil met het schaamrood op de kaken. Ik denk dat ze niet gezien hadden dat ik in een rolstoel zat. Het valt ook niet altijd op als je aan een tafeltje zit.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat die dames daarna nog met elkaar besproken hebben. Wij hebben in ieder geval gelachen.
Ik heb ooit eens een discussie gehad met iemand die vond dat ik die scootmobiel eigenlijk zelf wel kon betalen. En dat dit de gemeente Heel veel geld zou schelen en uiteindelijk zou zij dan minder belasting hoeven te betalen. Tenslotte moest zij ook een fiets kopen als ze niet wou lopen. Toen voelde me ik echt heel erg onprettig, want er is een verschil.
Als ik kan lopen, dan deed ik dat wel, en ik heb ook een fiets. Ik heb er zelfs 2 want toen het fietsen minder ging heb ik een elektrische fiets aangeschaft om toch nog te kunnen fietsen. Nu dat zelfs niet meer gaat maak ik dagelijks gebruik van mijn scootmobiel en ja die krijg je van de gemeente. Die krijg je trouwens niet "zo maar" zoals velen denken. Daar moet je zeker wel iets voor mankeren.
En je krijgt ook geen spiksplinternieuwe dure scootmobiel, maar een die passend is bij jouw beperking. Dat mensen een scootmobiel in bruikleen krijgen heeft te maken met dat er ooit is afgesproken dat we met z'n allen verantwoordelijk zijn voor: dat de mensen met een beperking mee blijven kunnen doen in onze samenleving.
Dat heet beschaving.
Ik vond het dan ook heel erg dat een naaste dit tegen mij heeft gezegd. Dat doet pijn, nu nog steeds. Dat die dames mopperen doet me niks maar dit......
