12 jaar gelden kreeg ik van de gemeente een scootmobiel en ik kan je zeggen dat ik me kapot schaamde als ik er een rondje mee door de buurt reed. Ik dacht dat iedereen zich afvroeg waarom die relatief jonge dame niet kan fietsen. Wat heeft zij. Hoe is dat gekomen of stelt ze zich aan, is ze te lui.
Jaren vliegen voorbij en de noodzaak om gebruik te maken van de scoot ook. De weerzin en schaamte verdwijnen langzamerhand en i.p.v. me zorgen te maken over wat anderen wel niet zouden kunnen denken heb ik mijn vrijheid gevonden. ik kan overal (met enige beperking dan) naar toe en mag overal rijden zelfs in de winkels als het moet.
Op de weg van de manege-supermarkt-huis, kwam de scoot abrupt tot stilstand. Hij blokkeerde en ik vloog bijna met mijn gezicht tegen het dashboard. Ik kon me nog net opvangen met mijn armen. Geschrokken, en meteen concluderen dat ik weer mijn telefoon thuis was vergeten, dacht ik wat nu? Daar stond de inmiddels 50 plusser met een vol geladen scoot op een fietspad richting huis.
Ik heb als eerst de sleutel er uit gehaald, alles uit want wie weet wat er nog meer kan gebeuren, toen voorzichtig weer aan en dan starten. Yesss hij deed het weer. Heel voorzichtig en nu een slakkengang of schildpadgang als scootmobieler ben ik naar huis gereden. En dat is gelukt. Maar veilig rijden op deze scoot was niet meer mogelijk.
Om een lang verhaal korter te maken is de scoot ingenomen kreeg ik een leen scoot en werd er een nieuwe aangevraagd bij de gemeente. Dat is onder tussen al een jaar geleden. Maar afgelopen woensdag was het dan zover. na veel gebel en vragen waar moet de scoot aan voldoen hebben we afgesproken dat ik in de zorgwinkel een paar kan proberen. Ik heb specifieke eisen t.a.v. mijn arm en handfunctie. Je denk misschien als je ook mijn creatieve blog leest dat ik alles wel kan maar ik ben deels verlamd aan mijn rechterarm en mijn linkerkant helpt ook niet mee.
De oplossing was om een scoot te passen en uit te proberen.. Of zoals ze dat bij de gemeente zeggen een passend vervoermiddel zonder poespas en zo goedkoop als mogelijk.
Ik weet niet of je weet dat de gemeentes in de jaren zoveel weg gegeven hebben aan zorgbenodigdheden dat ze nu vinden dat het te bont is geworden en dat de wetten en regels aangepast zijn en dat iedere gemeente zijn eigen invulling geeft aan nieuwe regels. Zo ook mijn gemeente. Je krijgt bijna niks meer en moet nu een eigen bijdrage betalen en die bijdrage wordt bepaald aan de hand van het gezinsinkomen en wordt geïnd door het CAK. de scoot is bijna rond maar wat ik zometeen maandelijks moet betalen. Ik weet het niet.
Natuurlijk vind ik dat iemand best iets kan bijdragen, een scootmobiel is niet goedkoop zo'n €3000,- en dan de verzekering en onderhoud erbij kan het bedrag oplopen.
Een eigen bijdrage naar inkomen,vind de gemeente en vele anderen met hun, gerechtvaardigd want
als je niet ziek bent dan moet je toch ook een fiets kopen.! Het verhaal van de fiets.
Daar hebben ze wel een punt, een fiets kost ook geld. Was het niet dat je een fiets al voor €25 kan kopen en niemand die vraagt aan je of jij een ton verdiend of een minimum inkomen hebt. Er zijn ook geen condities waar je aan moet voldoen of waar je woont om een fiets te kopen. Mocht je echt geen geld hebben voor een fiets dan kan je altijd nog lopen. De gezonde heeft keus.
Dit verhaal "als je niet ziek bent moet je ook een fiets kopen" hoor ik nu met enige regelmaat en het klinkt misschien logische in andermans oren toch slaat de vergelijking als een tang op een varken want ik heb geen keus. Ik ga niet verhuizen naar een gemeente die meer of betere voorzieningen hebben voor hun gehandicapte inwoners. Ik betaal niet eenmalig een bedrag maar iedere maand zelfs als de scootmobiel allang is afbetaald. De scoot wordt nooit je eigendom. Mocht je door een wonder toch weer kunnen lopen dan moet de scoot weer terug. Nee, ik kan niet kiezen in mijn vervoer. Of ja toch wel. Ik kan ook thuis blijven maar dat is niet echt een keuze toch!
Gelukkig komen er weer gemeenteraadverkiezingen aan en ik zal zeker opletten wat ze in hun programma hebben staan over voorzieningen voor gehandicapten.
Je vraagt je dan nu misschien af of ik niet blij ben met mijn nieuwe scootmobiel en of ik niet dankbaar ben in een land te wonen waar dit nog mogelijk is.
Echt wel. Het is een plaatje en ik kan niet wachten om er lekker op rond te rijden. Mijn nieuwe vrijheid komt er aan. Ook al heeft alles zijn prijs en hé, stop eens met dat fiets verhaal want dat klopt echt niet.
 |
| Dit is hem en ik krijg hem in blauw dat is voor iedereen passend moch de scoot weer terug moeten. ;-) |
